Kıymetli Anne babalar,
Bu gün minik yavrularımız soruyor "Öğretmenim, karnemiz nerede?" diye. Onlara "Niçin karne bekliyorsunuz, ne yapacaksınız karneyi?" diyorum. Kaç puan aldığımızı görmek için istiyoruz, diyorlar. Ben size hiç puan vermedim ki, desem de yine de ısrar ediyorlar. Ben de hepinize yüz verdim, yeter mi, diyorum. Mutlu oluyorlar.
Bazılarımızın; hocam doğanın düzeni bu, hayat bir rekabet sahnesi, bu sebeple karne ve sınavı öğrenmeli çocuklar, dediğini duyar gibiyim...
Oysa hayat böyle değil, bu bizim ezberimiz. Doğada hiç bir aslan topluluğu ailenin küçük aslancığına karne vermiyor. Serçe ailesi de minik serçeye karne vermiyor. Kediler, yunuslar ve tüm canlılar böyle...
Sadece biz insanlar herşeyi ölçüp biçmeye, insanları puanlamaya, sıralamaya ve kategorilendirmeye bayılıyoruz.
Oysa bir aslan yavrusu artık kendi başına avlanma yeteneği kazandığı zaman aslan topluluğu ona bir karne vermiyor.
Aynı şekilde bir serçenin ailesine vereceği en iyi karne kendi kanat çırpışlarıyla yaptığı yolculuktur. Serçenin kanat çırpmak için başkalarının kanatlarına ihtiyacı yoktur. Bunu kendi kanatlarıyla yapmalıdır. Bunun için yargılanmaya, sıralanmaya, aşağılanmaya değil; yüreklenmeye, desteklenmeye, anlaşılmaya ve aile bireylerinin tahammülüne ihtiyacı vardır.
Bizim için en iyi karne ise çocuklarımızın hayatlarında gözlemlediğimiz duruşlar, değerler ve üretimlerdir.
Depremde yıkılan konutların mühendislerinin karnelerini inceleme imkanımız olsaydı eminim hep 5'lerle ve 100'lerle karşılaşırdık. Oysa bizim için onların karnesi hep yıkık, dökük ve çürüklerle doludur.
İlla bir karne vereceksek kendimize verelim. Çocuklarımız için, içinde yaşadığımız doğa için, toplum için, ülkemiz için, insanlık için ne yaptık?
